دانلود پروژه مقاله انگليسي حفظ تلومر و سرطان بدون تلومراز با ترجمه فارسي تحت word دارای 17 صفحه می باشد و دارای تنظیمات و فهرست کامل در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد دانلود پروژه مقاله انگليسي حفظ تلومر و سرطان بدون تلومراز با ترجمه فارسي تحت word   کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

این پروژه توسط مرکز مرکز پروژه های دانشجویی آماده و تنظیم شده است

توجه : توضیحات زیر بخشی از متن اصلی می باشد که بدون قالب و فرمت بندی کپی شده است

بخشی از فهرست مطالب پروژه دانلود پروژه مقاله انگليسي حفظ تلومر و سرطان بدون تلومراز با ترجمه فارسي تحت word

حفظ تلومر و سرطان- بدون تلومراز    
“بقاء سلولی”    
“تلومراز و بقاء”    
“درازشدگی متناوب تلومرها”    
“ATL و سرطان”    
“مفاهیم ضمنی برای درمان سرطان”    
“درسهایی از مخمر”    
“بازترکیب”    
“سرکوبی ALT در سلولهای نرمال”    
“اصلا چرا تلومراز لازم است؟”    
“تلومراز و ALT: قابل تعویض هستند؟”    
“ترجمه تصاویر”    

Telomere maintenance and cancer — look, no telomerase

Axel A. Neumann and Roger R. Reddel

Activation of a telomere maintenance mechanism seems to be indispensable for the immortalization of human cells. Most cancers and cancer cell lines maintain their telomeres via telomerase. In some cancers, however, telomeres are maintained in the absence of telomerase activity by one or more mechanisms that are known as alternative lengthening of telomeres (ALT). Successful telomere-targeted anticancer therapy might therefore require a combination of telomerase and ALT inhibitors, emphasizing the importance of understanding the molecular details of telomere maintenance mechanisms in immortal cells and their repression in normal cells. Telomeres are the ends of linear chromosomes, and in most eukaryotes they contain tandem arrays of a GT-rich nucleotide repeat sequence — 5TTAGGG3 in vertebrates1,2. Telomeric DNA and telomere-specific binding proteins (reviewed in REF. 3), together, have an essential role in stabilizing chromosome ends by forming a cap structure that protects chromosome ends from degradation and terminal fusions. Human telomeres are 5–15 kb long and are predominantly double stranded; however, they end in a 30–200 nucleotide single-stranded GT-rich 3 overhang 4–6 This 3 overhang has been shown to form a lariat structure — referred to as a telomere (T)-loop — by invading the double-stranded region of the telomeric DNA7 (see FIG. 1). It was recognized in the early 1970s that the known DNA polymerases would be unable to replicate the very end of linear DNA molecules8,9 — a phenomenon known as the ‘end replication problem’10 RNA-primed DNA synthesis of the lagging strand results in a terminal gap after degradation of the most distal primer. In addition to this, the singlestranded GT-rich 3 overhang at each telomere involves the action of a putative 5–3 exonuclease that degrades the 5 end of the underhanging CA-rich strand4,5. Both of these processes lead to shortening of the telomeric DNA template that is available for semiconservative replication in the next round of DNA synthesis. In most normal somatic cells, therefore, telomeres shorten with every cell division11. Conversely, for reasons described below, prevention of telomere shortening is crucially important for the development of most human cancers. Cancers might use more than one mechanism to prevent telomere shortening. What are these mechanisms, and how does their elucidation impact on our understanding of cancer biology and our ability to treat cancer Cellular immortalization Many cancers contain cells that have an apparently unlimited capacity to proliferate, and acquisition of this property is referred to as immortalization. This contrasts with the finite proliferative capacity of normal somatic cells12. The early evidence that immortalization has a key role in the cancer phenotype came from two main lines of investigation. The first was in vitro/in vivo studies with hamster cells that were treated with chemical carcinogens, in which it was found that immortality was necessary but not sufficient for malignant transformation13. The second was from studies of human cells that had been transduced with the simian virus 40 (SV40) early-region genes, which sometimes results in immortalization. It was found that these cells could undergo malignant transformation by an activated RAS oncogene, but only if they were immortalized14–16 (FIG. 2)

حفظ تلومر و سرطان- بدون تلومراز

فعال سازی یک مکانیزم حفظ تلومر بنظر میرسد برای بقاء سلولهای انسان اجتناب ناپذیر است. اکثر سرطانها و سلولهای سرطانی، تلومرهایشان را از طریق تلومراز حفظ میکنند. با وجود این، در بعضی از سرطانها تلومرها در هنگام عدم وجود فعالیت تلومراز توسط یک یا چند مکانیزمی که بعنوان مکانیزمهای تداوم بخش تلومرها (ALT) شناخته شده اند، حفظ میشوند. بنابراین، درمان ضد سرطان موفقیت آمیز با هدفگیری تلومر، ممکن است نیازمند ترکیبی از بازدارنده های تلومراز و ALT باشد که بر اهمیت درک جزئیات مولکولی مکانیزمهای حفظ تلومر در سلولهای فناناپذیر و سرکوب آنها در سلولهای طبیعی تاکید میکند

تلومرها بخشهای انتهایی کروموزومهای خطی هستند و در اکثر یوکاریوتها، آنها شامل ردیفها و مجموعه های متوالی از یک ترتیب تکرار نوکلئوتید غنی از نظر GT –  TTAGGG3 5در مهره داران- میشوند. DNA تلومری و پروتئینهای ترکیب شونده با تلومر، با هم، دارای یک نقش اساسی در تثبیت انتهاهای کروموزومی بوسیله تشکیل دادن یک ساختار کلاهکی که از انتهاهای کروموزومها در برابر تجزیه و ترکیبات پایانه محافظت میکنند، میباشند. تلومرهای انسان دارای طول kb 15-5 بوده و بطور غالب و مسلط دورشته ای هستند؛ با وجود این، آنها به یک برآمدگی ‘3 غنی از نظر GT تک رشته ای 200-30 نوکلئوتیدی ختم میشوند. مشخص شده است که این برآمدگی ‘3 بوسیله حمله به ناحیه دورشته ای DNA تلومری، یک ساختار طناب مانند- بنام یک حلقه تلومری (T)- را شکل میدهد (تصویر 1). در اوایل دهه 1970 مشخص شد که پلیمرازهای DNA شناسایی شده در تکثیر آخرین قسمت انتهایی مولکولهای DNA خطی- پدیده ای که بعنوان مسئله تکثیر انتها نامیده میشود- ناتوان خواهند بود. ترکیب DNA آماده شده توسط RNA رشته ی پسرو، به یک شکاف انتهایی پس از تجزیه دورترین پرایمر منتهی میشود. علاوه بر این، برآمدگی ‘3 غنی از نظر GT تک رشته ای در هر تلومر شامل فعالیت’5-‘3 اگزونوکلئاز فرضی میشود که انتهای ‘5 رشته ی غنی از نظر CA در حال برآمده شدن را تجزیه میکند. هر دوی این پروسه ها منجر به کوتاه شدگی الگوی DNA تلومری موجود برای تکثیر نیمه محافظه کارانه در دور بعدی ترکیب DNA میشوند. بنابراین، در اکثر سلولهای جسمی یا تنی، تلومرها با هر تقسیم سلولی، کوتاهتر میشوند. بر عکس، بنا بر دلایل توصیف شده در پایین، جلوگیری از کوتاه شدگی تلومر بشدت برای رشد اکثر سرطانهای انسانی مهم است. این مکانیزمها چه هستند و توضیح آنها چطور بر درک ما از بیولوژی سرطان و توانایی ما برای درمان سرطان تاثیر دارند؟

“بقاء سلولی”

بسیاری از سرطانها شامل سلولهایی میشوند که دارای یک قابلیت ظاهرا نامحدود برای تکثیر میباشند و کسب این ویژگی بقاء نامیده میشود. این با توانایی تکثیر محدود سلولهای جسمی (یا سوماتیک) طبیعی در تضاد است. شواهد اولیه مبنی بر اینکه بقاء یک نقش کلیدی در فنوتیپ سرطان دارد، از دو تحقیق اصلی ناشی میشود. تحقیق اول، مطالعات انجام شده در محیط طبیعی و در محیط آزمایشگاه با سلولهای همستر بود که با کارسینوژنهای شیمیایی درمان شدند، که در آنها مشخص شد که بقاء برای تغییر شکل بدخیم ضروری است اما کافی نیست. تحقیق دوم، از مطالعات سلولهای انسانی بود که با ژنهای ناحیه پیشین ویروس سیمیان 40 (SV40) تبدیل شده اند که گاهی اوقات منجر به بقاء میشود. مشخص شد که این سلولها میتوانند در معرض تغییر شکل بدخیم توسط یک ژن توموری غده زای RAS فعال شده قرار گیرند،